محرم
ماه خون ماه اشك ماه ماتم شد ، بر دل فاطمه داغ عالم شد . فرا رسيدن ماه محرم را به عزادارن راستينش تسليت عرض ميكنم هلال ماه محرم است، دلم شکسته‌ی غم است ندا رسد ز آسمان محرم است، محرم است به ادامه مطلب بروید هر دم به گوش می رسد آوای زنگ قافله این قافله تا کربلا دیگر ندارد فاصله دلم دریاچه ی غم شد دوباره / قد آیینه ها خم شد دوباره میا کوفه حسین جان کوفه وفا نداره برای اهل حرم به جز جفا نداره صبر را مفهوم معنا زینب است کعبه غمهای دنیا زینب است گاهي درتاريخ، انسانهاي بزرگ و ارجمندي يافت مي شوند که مدال افتخار انسانيت را مي گيرند و بر قله رفيع شکوه و جلال مي ايستند و از محدوده زمان خود پا فراتر نهاده و زندگي شان براي هميشه در پيشاني تاريخ مي درخشد و همواره الگويي بزرگ براي انسانهاي حقجو مي شوند. اين افراد براي خود آفريده نشده اند بلکه متعلق به همه نسل هاي بعد از خود هستند. امام علی(ع) با واژه ای مهرآفرین، نام فرزند خود را عباس نهاد و عباس یعنی شیر بیشه ی شجاعت و قهرمان میدان نبرد. مام صادق (ع) نیز حضرت ابوالفضل العباس(ع) را به عنوان کسی معرفی می کند که از ایمان استوار و بینش نافذ برخوردار بوده و در راه امام بزرگوارش به جهاد برخاسته است. از زمین تا آسمان آه است می دانی چرا؟ یک قیامت گریه در راه است می دانی چرا؟ بر سر هر نیزه خورشیدی ست یک ماه تمام بر سر هر نیزه یک ماه است می دانی چرا؟ اشهد ان لا...شهادت اشهد ان لا ...شهید محشر الله الله است می دانی چرا؟ یک بغل باران الله الصمد آورده ام نوبهار قل هوالله است می دانی چرا؟ راه عقل از آن طرف راه جنون از این طرف راه اگر راه است این راه است می دانی چرا؟ از رگ گردن بیا بگذر که او نزدیک توست فرصت دیدار کوتاه است می دانی چرا؟ از کجا معلوم شاید ناگهانت برگزید انتخاب عشق ناگاه است می دانی چرا؟ از محرم دم به دم هر چند ماتم می چکد باز اما بهترین ماه است می دانی چرا؟ گرد و خاکی ز دور پیدا بود کاروانی ز نور پیدا بود پشت سر شیرهای هاشمی و پیش رو، حسین زهرا بود به گمانم بمیرم از این حال حرمله آمده زبانم لال
ادامه مطلب
ادامه مطلب
ادامه مطلب
ادامه مطلب
کعبه هایی روان ز سمت حجاز همه ی روشنی دنیا بود
آسمان بر زمین گذر می کرد یا که خورشید، روی شن ها بود
زیر پایش به جای خاک کویر بال های فرشته ها وا بود
در میان تمام محمل ها محملی بی رکاب پیدا بود
گرد گردش عشیرۀ سادات دست بر سینه های شیدا بود
محملی روی دوش جبرائیل قبله ای که عجیب گیرا بود
در یمین عون و جعفر و صادق در یسارش علی لیلا بود
لیک تنها کنار پردۀ آن جای مردی بلند بالا بود
محمل عمّۀ امام زمان که رکابش به نام سقا بود
چون زمان نزول می آمد گوییا مرتضی در آن جا بود
چشم نامحرمان در آن اطراف کور می شد اگر که بینا بود
زهر چشمش هزار کابوس است حرف حرف نزول ناموس است
وقت برپایی حرم شده است زانوانی غیور خم شده است
لرزه افتاده بر تمامی دشت وقت کوبیدن علم شده است
چشمش از چادری تبرک کرد پشت سقا دوباره خم شده است
بر زمین پا نهاد خاتونی آسمان خاک این قدم شده است
زیر لب یا مجیب می خواند که وجودش پر از علم شده است
غرق دلشوره است و مثل رباب چشم هایش مدار غم شده است
لحظه های غروب نزدیک است کمی از حرم روز کم شده است
باز آرام با برادر گفت دل من تنگ مادرم شده است
چیست اینجا که نیمه جانم کرد؟ از همین ابتدا کمانم کرد؟
وای از این سرزمین بیا برگردیم نخل ها را ببین بیا برگردیم
همه جا تیغ و تیر و سر نیزه همگی آتشین بیا برگردیم
به علمدار تا نظر نزدند به علمدار تا نظر نزدند
جام ام البنین بیا برگردیم این تو و این کودکان که می لرزندند
این همه لاله چین بیا برگردیم تا تخندند بر من و اشکم
در غروب غمین بیا برگردیم تا نبیند نفس نفس زدنم
غرق خون جبین بیا برگردیم تا نیفتی میان آن گودال
زخمی از پشت زین بیا برگردیم
| Power By:
LoxBlog.Com |